Foto credits: Robert van Walsem
Al ruim tien jaar komen vrijwilligers via de VoorleesExpress bij kinderen - en hun ouders - thuis om voor te lezen. Dat levert naast leesplezier ook vaak een bijzondere band op. Vaak met de hele familie. We kijken terug met oud-vrijwilligers en hun voorleesgezinnen naar wat deelname aan de VoorleesExpress hen heeft gebracht. Dit keer gaan we met vrijwilliger Els op bezoek bij Kevin, Jimmy en Isabella.
We beginnen dit verhaal met een deel uit een brief; de brief die Kevin (11 jaar) schreef namens zijn broertje Jimmy (7), zijn zusje Isabella (6) en zijn moeder Yun Yun en vader Jianmin aan hun oude voorleesvrijwilliger Els. “Beste mevrouw Els. U kent ons al 5 of 6 jaar, vanaf toen Isabella geboren was. En toen waren wij (Isabelle, Jimmy, Kevin) verlegen, maar we waren snel gewend aan u. Toen u die kaart aan ons gaf (hoe lang u zal blijven voorlezen) was die al snel vol. En u zei dat u langer wilde blijven, en wij waren blij dat u langer zou blijven. […] Later toen Isabella en Jimmy groter waren gingen we naar de bibliotheek. En ze vonden dat heel leuk. […] En we gingen naar de kinderboerderij. En wij vonden één ding vies (de geitenpoep). … En toen we bij uw zoons huis waren geweest. En dat u me heeft geholpen met huiswerk. En dat u met uw vriendin naar ons moeders restaurant bent geweest. En daarom vinden wij u heel aardig, en de liefste die wij kennen.”
Ontroerd
Kevin heeft geprobeerd de brief uit de printer te krijgen om aan Els te geven, maar de printer wilde niet meewerken. Daarom leest hij hem maar voor vanaf zijn telefoon. Els is zichtbaar ontroerd, want ze kent het gezin goed. Zo goed zelfs, dat ze af en toe met de kinderen naar school gaat als er besprekingen zijn en Yun Yun echt niet zelf kan gaan vanwege haar werk. Yun Yun en Jianmin hebben namelijk een gezellig Chinees Indisch restaurant (Kam Wah) in hartje Jordaan in Amsterdam. “Met heel lekker eten,” vertelt Els, want zij gaat er nog steeds af en toe heen. Ze werken zes dagen per week samen van ’s morgens tot ’s avonds in hun restaurant. Het is daarom extra fijn dat Els de kinderen af en toe meeneemt naar de bibliotheek of de kinderboerderij en Kevin altijd op de hulp van Els kan rekenen bij het maken van zijn huiswerk.
De koek was nog lang niet op
Els: “Ik kwam hier ruim vijf jaar geleden via de school van Kevin voorlezen. Yun Yun spreekt redelijk Nederlands, maar Jianmin helemaal niet. Vooral begrijpend lezen vond Kevin moeilijk. Hij zat in groep 3. Jimmy was nog een kleuter en Isabella zat altijd in haar kinderstoel. Ik nam voor hen ook altijd iets mee, een puzzeltje of boekje. Na 20 weken had ik echt het gevoel dat ik nog niet klaar was. Daarom ben ik gebleven. Ze zijn alle drie heel leer- en leesgierig en ze vinden alles leuk, van lezen tot knutselen. Als we naar de bibliotheek gaan moet ik echt een tijd afspreken dat we weggaan, anders krijg ik ze niet mee.” Kevin: “Ik was heel zenuwachtig toen mevrouw Els voor het eerst kwam, ik wist niet goed wat ik moest zeggen tegen haar. Maar nu vind ik haar heel aardig.”
Samen uit samen thuis
Els: “Vroeger gingen we na de bibliotheek langs de speeltuin en een ijsje eten. Nu doen we naast dingen als huiswerk maken, nog steeds heel veel leuke dingen samen. We gaan samen fietsen, of pannenkoeken bakken, ik ga nu mee met Kevin naar de kerstmarkt. Ik ga wel eens mee naar zwemmen.” Yun Yun: “Els helpt me als afspraken niet uitkomen, dan kan ik haar appen. Soms komt ze met een vriendin naar het restaurant. Ik vertrouw mijn kinderen toe aan haar. Kevin appt zelf met haar als hij vragen heeft over zijn huiswerk. Ik vraag aan Els of iets belangrijk is op school, dan adviseert zij mij of ik moet gaan. En als ik echt zelf niet naar een afspraak op school kan, gaat Els voor mij, de leraren kennen haar. Als ik iets niet snap dan helpt Els mij ook. We werken zes dagen per week, en als ik hulp nodig heb, kan ik haar altijd vragen. Dat is echt heel fijn. Els is familie.” Els: “Tijdens het ziekbed van mijn man stond het contact even stil, maar het fijne was dat Yun Yun na een tijdje begon te appen om aan mij te vragen hoe het ging; met mij en mijn man. Na zijn overlijden is de hele familie naar de herdenkingsdienst gekomen. Omdat we ook dit soort verdriet samen meemaken, hebben we een hechte band opgebouwd.”
China: de taal en het land
Kevin: “We proberen Els soms Chinese woorden te leren, zoals ‘tot ziens’, ‘dag’ of ‘ik ga naar huis’.” Els: “Maar ik vergeet ze steeds. Met hun oppas praat ik via een app. Dan voer ik in het Nederlands in wat ik wil zeggen en vertaalt de app dit naar Chinees. Zij doet dat omgekeerd bij mij.” Yun Yun: “De kinderen gaan naar Chinese les. Dat vinden ze heel leuk en het lezen en schrijven gaat ook goed. Met hun vader praten ze Chinees.” Els: “Jimmy is erg geïnteresseerd in het land China. Hij houdt van informatieve boeken, en dan haalt hij boeken over China, bijvoorbeeld over treinen en de Himalaya.”
Samenwerken
Els: “Als er iets is met de kinderen belt Yun Yun me, maar zij en haar man doen zelf ook zo erg hun best om er te zijn voor de kinderen. Kevin zit nu in groep 8, en daar komt veel bij kijken. Dan maken ze tijd vrij om daarbij te zijn.”Yun Yun: “Kevin helpt in de zomervakantie in het restaurant, we kunnen heel goed samenwerken. Hij neemt veel verantwoordelijkheid, gaat met zijn broertje naar de tandarts of helpt mij als mijn bankpas kwijt is. Kevin vindt techniek leuk, rekenen gaat goed, alleen taal vindt hij moeilijk. Hij is geen lezer. Jimmy houdt weer heel erg van lezen en is veel nieuwsgieriger. Ik hoop dat als de kinderen goed kunnen leren, ze straks gaan studeren en niet het restaurant overnemen.”
