Foto credits: Robert van Walsem
Al ruim tien jaar komen vrijwilligers via de VoorleesExpress bij kinderen - en hun ouders - thuis om voor te lezen. Dat levert naast leesplezier ook vaak een bijzondere band op. Vaak met de hele familie. We kijken terug met oud-vrijwilligers en hun voorleesgezinnen naar wat deelname aan de VoorleesExpress hen heeft gebracht. Dit keer gaan we op bezoek bij Veerle, Buket en Buse. 
Daar zitten ze weer, net als acht jaar geleden, op het bed van de een van de meisjes: Veerle in het midden en de zusjes Buket (18) en Buse (15) naast haar. Veerle las Buket en Buse voor uit boeken van Carry Slee of sprookjes uit Duizend-en-één-nacht en samen praatten ze over school, vakantie, vrienden of familie. Moeder Semiha is de stille kracht van het gezin. Ze zorgt voor haar vijf dochters, waarvan er inmiddels twee getrouwd zijn en uit huis wonen. De thee staat klaar, ze heeft zelf koekjes gebakken en wil eerst dat niemand meer iets te kort komt voordat ze zelf gaat zitten.
Herinneringen ophalen
Semiha besloot acht jaar geleden via de basisschool hulp bij het voorlezen aan te vragen voor Buket en Buse. Zij zelf spreekt slecht Nederlands en hoewel ze haar dochters wel verhalen vertelde in het Turks, haar eigen moedertaal, achtte ze zichzelf niet in staat om haar dochters voor te lezen uit een Nederlands boek en zo de taal goed bij te brengen. Hoewel er thuis nog in het Turks met elkaar wordt gesproken, vond ze het belangrijk dat de kinderen goed Nederlands konden lezen en schrijven. Dus kwam Veerle als vrijwilliger voorlezen bij het gezin Basavci in Amsterdam Geuzenveld. Hoewel er nog regelmatig contact is, is het alweer twee jaar geleden dat Veerle bij de familie thuis was, maar het ontvangst is nog even hartelijk. De hele familie weet bijvoorbeeld dat Veerle zwanger is van haar eerste kind. En dat wordt natuurlijk uitvoerig besproken op de grote bank in de huiskamer waar iedereen bij elkaar zit. Vader, moeder, de twee zussen en hun jongste zusje Serife Nur die pas twee was toen Veerle voorlas. Er worden vooral herinneringen opgehaald aan de voorleestijd en de jaren daarna dat Veerle en de familie elkaar bleven zien en spreken.
Die eerste keer voorlezen
Buket: “Mijn moeder heeft via de bibliotheek gevraagd of iemand kon komen voorlezen. Ze wilde dat we de Nederlandse taal goed leerden, maar sprak zelf niet goed Nederlands. Daarom heeft ze hulp gevraagd voor ons.” Veerle: “Ik vond het vet spannend de eerste keer dat ik hier kwam. Ik had nog niet eerder voorgelezen bij mensen. Na 20 weken kregen ze een diploma en daarna ben ik op eigen initiatief eens in de 2 weken blijven komen omdat het zo leuk was om te doen. En toen ze ouder werden kwam ik eens in de 3 weken en daarna steeds minder. Nu is het alweer een paar jaar geleden, maar onze band is nog even sterk. Ik kom heel graag bij deze familie.”
Als een zesde dochter
Veerle: “Vanaf het eerste moment dat ik binnenkwam, werd ik ontzettend gastvrij ontvangen. Ik schoof bijvoorbeeld regelmatig aan voor het avondeten. Heel fijn, want ik woonde op mezelf en dan is het een prettige gedachte dat er op je gewacht wordt met eten. Ik kan me nog goed herinneren dat ik een keer tijdens het Suikerfeest langskwam. Ik voelde me een beetje bezwaard, maar ze zeiden: ‘Nee kom, je bent nu ook familie’. Ik ben als gast op het huwelijk geweest van Taybe, de oudste zus, en op het hennafeest van Hülya, de andere zus.”
Met een klap van de hamer
Veerle: “Toen mijn kinderboek –Met een klap van de hamer- over rechtspraak uitkwam, heb ik een filmpje ter promotie gemaakt. In dat filmpje vroegen we een aantal kinderen over wat ze al wisten van strafrecht. En daar wilden Buket en Buse graag aan meedoen, wat ik vet leuk vond. En tot mijn verbazing wilde Buse toen ook nog advocaat worden. Weet je dat nog?” Buse: “Ja, maar nu niet meer hoor. Dat filmpje opnemen was heel leuk, we zijn toen ook nog met zijn allen naar de boekpresentatie geweest.” Veerle: “Buse en Buket zijn ook een klankbord voor mij. Ik kon bij hen testen wat ze leuk vonden en wat ze wel en niet begrepen.”
Vragen stellen
Buket: “Waar ik vooral aan terugdenk zijn de mooie herinneringen. Ik weet niet meer goed wat we lazen of hoe dat ging, maar ik herinner me wel dat het altijd gezellig was met Veerle. We zijn nog naar het Van Gogh museum geweest samen, met de tram. En we zijn ook nog bij haar thuis geweest. Jij heb me geleerd met intonatie te lezen, zodat verhalen spannender werden. En dat ik nooit een boek op de omslag moet beoordelen.” Veerle: “Buket en Buse konden hele grappige vragen stellen, waardoor ik meteen wist wat ze bezighield. En ik heb ze ook best wel vaak dingen gevraagd over het geloof, of ze kerst en Sinterklaas vierden. En wanneer ze dan een hoofddoek gingen dragen. Ik ben nogal nieuwsgierig. We kletsten heel veel samen.” Buket: “We vroegen elkaar alles wat we wilden. Veerle was een soort oudere zus.” Veerle: “Ze vroegen ook altijd wanneer ik ging trouwen en kinderen kreeg. Jullie zussen waren veel jonger en gingen veel eerder trouwen dan ik. Dat vond ik altijd zo geinig, want veel volwassenen denken het vast ook, maar vragen het gewoon niet.”
En dan komen de hapjes op tafel die moeder Semiha zelf heeft bereid. Nu kan het napraten echt beginnen.
