Foto credits: Robert van Walsem
Al ruim tien jaar komen vrijwilligers via de VoorleesExpress bij kinderen - en hun ouders - thuis om voor te lezen. Dat levert naast leesplezier ook vaak een bijzondere band op. Vaak met de hele familie. We kijken terug met oud-vrijwilligers en hun voorleesgezinnen naar wat deelname aan de VoorleesExpress hen heeft gebracht. Dit keer gaan we op bezoek bij Owen en vrijwilliger Ron.
Na een loopbaan als leraar en adjunct directeur in het basisonderwijs wilde Ron na zijn pensioen graag nog iets blijven doen met kinderen. Liefst iets waarbij hij zijn professionele vaardigheden in kon zetten. Dus toen hij een krantenberichtje over de VoorleesExpress tegen kwam, was de keuze snel gemaakt. De eerste familie waar Ron mocht voorlezen, was de familie A-Kan, waar oudste zoon Owen hulp nodig had om zijn woordenschat te vergroten.
Een te kleine woordenschat
Moeder Haidy: “In groep twee vertelden de juf van Owen ons dat zijn woordenschat niet breed genoeg was, omdat hij bepaalde woorden niet kende waarvan school vond dat hij ze wel zou moeten weten. Hij wist bijvoorbeeld niet wat het woord vensterbank betekende. En om zijn woordenschat te vergroten werd voorlezen geadviseerd. Zij raadde ons aan om de VoorleesExpress in te schakelen. Ik moest wel even wennen aan het idee. Ik ben nogal hecht met mijn kinderen en dan komt er een onbekende over de vloer om je kind te helpen. Maar het voelde al heel snel goed. Owen zocht toenadering bij Ron, kroop tegen hem aan als hij ging voorlezen en we keken allemaal uit naar Rons bezoekjes. We merkten dat Owen ook beter werd met taal, zowel in lezen als met zijn woordenschat.” Ron: “Ik heb zelf ooit les gegeven aan groep drie, dus ik weet hoe je kinderen moet meenemen in het leesproces. Dat hielp ook bij Owen.”
Voorlezen is leuk, zelf lezen is saai
Owen: “Voorgelezen worden vind ik leuk, maar zelf lezen vind ik saai. Behalve in boeken over dieren, met mooie foto’s, dan lees ik wel graag. Ik wil kok worden, dus soms lees ik een kookboek. En het boek Draakje Kokosnoot vond ik leuk om zelf te lezen.” Ron: “Heb je daarna nog andere delen van Draakje Kokosnoot gelezen ?” Owen: “Nee, want toen kreeg ik een Playstation 4 en wilde ik niet meer lezen, maar ik lees soms wel voor aan mijn zusje. Dat vind ik leuk om te doen.”
Een mannelijke voorlezer
Haidy: “Bij de VoorleesExpress vroegen ze of we een man of een vrouw wilden als voorlezer. Ik heb het aan Owen gevraagd en hij zei dat hij graag een man wilde." Ron: “Het was volgens mij vrij bijzonder dat er iets te kiezen viel. Ik ben laatst op een bijeenkomst geweest met allemaal voorlezende vrijwilligers, en van de veertig mensen waren er twee mannen.”
Zelf voorlezen op school
Owen: ”Ik lees nu zelf voor op school. Bij ons lezen achtste groepers de kleintjes voor.” Ron: “Praat je dan ook met jouw voorleeskind over het boek, net als ik met jou deed?” Owen: “Ik vraag af en toe of hij weet wat iets betekent, en dan leg ik het uit als hij het niet weet.” Ron: “Leraren hebben het tegenwoordig zo druk met alles wat ze op hun bord krijgen dat er nauwelijks nog tijd is om voor te lezen. Terwijl voorlezen zo belangrijk is. Het is niet alleen een rustmoment - als mijn klas druk was, ging ik altijd even voorlezen, daar smulden ze van - het is ook goed voor de taalontwikkeling van kinderen. Daarnaast kun je boeken kiezen waarmee je maatschappelijke problemen een plek geeft in de klas.”
