Foto credits: Robert van Walsem
Al ruim tien jaar komen vrijwilligers via de VoorleesExpress bij kinderen - en hun ouders - thuis om voor te lezen. Dat levert naast leesplezier ook vaak een bijzondere band op. Vaak met de hele familie. We kijken terug met oud-vrijwilligers en hun voorleesgezinnen naar wat deelname aan de VoorleesExpress hen heeft gebracht. Dit keer gaan we op bezoek bij Marjolein, Aya, Mahmoud en Ahmed. 
Toen Marjolein voor het eerst over de vloer kwam bij de familie Tabbal in Amsterdam-Oost had ze een kalender meegenomen waarop de kinderen konden bijhouden hoeveel weken ze nog kwam voorlezen. Het was vanaf het begin gezellig, maar ze wisten toen nog niet dat ze negen jaar later nog steeds een warme band zouden hebben. Oudste zonen Mahmoud (18) en Ahmed (16) passen zelfs af en toe op Marjoleins zonen Vos (8) en Kees (5), mits ze tijd hebben naast hun school en bijbaan. Wat Vos en Kees het liefst doen als ze de jongens zien? Stoeien!
Ook nu, als Marjolein met Vos en Kees de woonkamer van de familie binnenkomt, springen ze als eerste bovenop de oudste jongens Tabbal, terwijl Marjolein bij moeder Iman, zus Aya (15), en de tweeling Maryam & Hagar (7 jaar) op de bank kruipt. De meegebrachte dadels in chocolade gaan op tafel, de televisie gaat uit en dan kan er worden bijgepraat.
De eerste keer voorlezen
Marjolein: “Ik had al wel ervaring met kinderen door mijn werk bij Stichting de Bakkerij, dus ik denk dat ze bij de VoorleesExpress dachten ‘Die kan wel een gezin met drie kinderen aan.’ Het ging eigenlijk om Aya, maar Mahmoud en Ahmed sloten ook aan. Het was altijd heel gezellig. Er was altijd eten en het klikte goed.”
“Toen ik hier begon met voorlezen, was ik al zwanger van Vos. De eerste keer dat ik kwam, zag je nog niets, maar in de loop van de tijd kreeg ik een steeds dikkere buik. De hele familie leefde ontzettend mee. Vlak voor de zomervakantie eindigde het traject. Zij gingen op vakantie naar Egypte en ik zou bevallen. Na de geboorte van Vos heb ik ze een kaartje gestuurd, maar ik hoorde niets. Dat vond ik gek, maar toen bleek dat Iman zelf zwanger was. Van een tweeling.”
Samen zorgen
Iman: “Mijn man was ziek en ik was zwanger van een tweeling. Ik heb niemand behalve Marjolein verteld dat ik een tweeling zou krijgen. Ik kon goed met haar praten. En ze ging wel eens mee naar het ziekenhuis om met de arts te praten. Ik had een moeilijke bevalling en ik heb tien dagen in het ziekenhuis gelegen. Thuis kon ik niet eens de trap op want ik was heel duizelig. Toen heeft Marjolein geholpen met de kinderen.” Marjolein: “Omdat ik zelf vol zat met moederschaphormonen kon ik me goed inleven en wilde ik Iman helpen. Dat zorgde voor nog een sterkere band.”
Iman: “We kunnen samen goed praten, we hebben een klik.”
Strijden tegen vooroordelen
Marjolein: “Ik heb Iman een paar jaar geleden meegenomen naar Post Oost, een participatiecentrum. Toen de tweeling naar school ging, had ze ineens tijd om dingen voor zichzelf te doen.”
Iman: “Ik ben toen Nederlandse les en naailes gaan volgen. Ik had alleen een inburgeringcursus gehad. Door de Nederlandse les ben ik zelfstandiger geworden, ik ga meer naar buiten en praat Nederlands. Nu wil ik een nieuwe cursus met toetsen. Om het nog beter te leren.”
Marjolein: “Taal is zo belangrijk. Mede omdat Iman niet goed Nederlands sprak, heeft Mahmoud op zijn middelbare school, hij zat op het gymnasium, aan het kortste eind getrokken. Zij kon niet goed uitleggen wat zij vond en dan banjeren docenten zo over je heen.”
Geen vertrouwen meer
Iman: “Mahmoud had drie onvoldoendes, maar deed het verder heel goed op school, toch zei de docent: hij zal het moeilijk hebben, want jullie spreken Arabisch, dus hij moet naar lager onderwijs. Dan redt hij het wel. Dus moest hij naar lager onderwijs, maar hij is slim en als een docent dat zegt, voelt hij zich ook slecht over zichzelf. Nu zit hij op het mbo. Vroeger wilde hij piloot worden. Nu weet hij het niet meer. Door school heeft hij geen vertrouwen meer dat hij het kan.”
Marjolein: “ Bij zo’n incident wordt de hele familie weggezet als mensen ‘die het toch niet snappen’. Ouders die mondiger zijn en zich beter kunnen uitdrukken hebben echt een voordeel. En Iman heeft dus een nadeel. Dat is ook de reden dat je echt graag goed Nederlands wil leren toch?”
Iman: “Ja, het was moeilijk om te vertellen wat ik vond. Toen Aya in groep 7 zat, had ze een heel goed cijfer voor rekenen, maar de meester zegt: vmbo-t advies. En al die andere docenten zeggen dat ze vwo kan. Dat probeerde ik uit te leggen. De meester vroeg: waarom ben je boos? Ik wist dat ze vwo aankon, dat was haar verteld, maar ik kon het niet goed uitleggen. Ze is naar een andere school gegaan en zit nu op het vwo.”
Marjolein: “Zo gaat dat echt. Iman is heel strijdbaar, ze voelt dat iets niet eerlijk is, maar ze staat machteloos omdat ze het niet bespreekbaar kan maken.”
Er zijn voor elkaar
Iman: “Als ik ergens mee zit of ik snap iets niet, vraag ik het Marjolein.”
Marjolein: “En jullie helpen mij weer met oppas en Mahmoud heeft geholpen met de verhuizing, dus de relatie is gelijkwaardig. Ik vind jullie gezin zo’n mooi voorbeeld van een hechte familie, veel hechter dan ik gewend ben. Jullie vieren samen, jullie eten samen. En jullie zijn heel trouw in vriendschappen. Wij voelen ons hier altijd heel welkom.”
Ook een verschil maken voor een gezin in jouw buurt? Word vrijwilliger bij de VoorleesExpress!
De VoorleesExpress
Stichting VoorleesExpress zorgt ervoor dat kinderen met een taalachterstand extra aandacht krijgen. Een half jaar lang gaat een vrijwilliger met hen, en hun ouders, aan de slag met taal en (voor)lezen. Samen met de ouders streven we ernaar dat taal en leesplezier een vaste plek in het gezin krijgen.
Volg ons
