Al ruim tien jaar komen vrijwilligers via de VoorleesExpress bij kinderen - en hun ouders - thuis om voor te lezen. Dat levert naast leesplezier ook vaak een bijzondere band op. Vaak met de hele familie. We kijken terug met oud-vrijwilligers en hun voorleesgezinnen naar wat deelname aan de VoorleesExpress hen heeft gebracht. Dit keer gaan we op bezoek bij Annelies, Mohamed en Ahlam.
Bij de familie Foulouh is het een gezellige drukte. Vader Jamal draait de lamp in de woonkamer van felgroen, naar felroze om hem te laten staan in wit. Op de bank onder de lamp zit Annelies, die kwam hier tien jaar geleden voorlezen aan Mohamed (nu 15), de oudste zoon van het gezin en later ook aan zijn zusje Ahlam (13). Nu zit de jongste dochter Ilhem (8), toen nog niet geboren, stuiterend naast haar, smachtend naar een verhaaltje.
Bijzondere uurtjes
Het is weer de eerste keer sinds acht jaar dat Annelies op bezoek is. Het contact was verwaterd, maar dankzij dit verhaal zit de hele familie weer samen met Annelies op de bank (een modelletje moderner dan de bank 10 jaar geleden). Vader Jamal schenkt de thee in en moeder Fadma zorgt voor de koekjes terwijl ze allemaal tegelijk beginnen te praten over die bijzondere uurtjes tien jaar geleden.
Het weerzien
Jamal: “We hadden het er wel moeilijk mee hoor toen Annelies wegging na twintig weken. We hebben gehuild. We waren aan haar gehecht. Toen is ze nog af en toe komen voorlezen.” Annelies: “Ik kwam hier graag. Ik ben inderdaad nog af en toe terug gegaan om voor te lezen. Mijn man heeft Fadma zelfs nog leren fietsen, alleen toen werd ze zwanger en zijn ze gestopt. Dat was ook de laatste keer dat ik hier geweest ben. Daarna is Ilhem geboren.”
Gehoorproblemen
Annelies: “Het was vooral in het begin lastig communiceren met Mohamed. Hij was niet goed te verstaan. Hij sprak heel weinig en vrijwel onverstaanbaar, waardoor het voor hem heel moeilijk was om zich te uiten. Zijn ouders spraken Berbers en Nederlands met hem.Later bleek dat hij een probleem had met zijn gehoor en dat verklaarde ook wel waarom het moeilijk was voor hem om goed te praten. We keken samen heel aandachtig boekjes, en met veel geduld zei hij op een gegeven moment ook woorden na. Zijn zusje Ahlam was het tegenovergestelde in haar gedrag. Die was toen 3 jaar oud en raasde om ons heen over de bank en door de kamer. Later ben ik boekjes en spelletjes speciaal voor haar gaan meenemen en dat hielp heel erg. Ze werd veel rustiger. Na afloop sprak ik nog altijd even na met Jamal en Fadma, want het was best zwaar voor hun.” Jamal: “Het hielp wel dat Annelies hier was. Mohamed zat heel rustig. Door zijn oor, waar vocht in zat, liep hij achter met zijn Nederlands. In het ziekenhuis zijn we doorverwezen naar de speciale school. En daar ging het ook niet goed, toen kwam Annelies.” Fadma: “Ik kon nergens met hem heen. Hij was te druk. Het is nu moeilijk te geloven als je hem zo ziet zitten, hij is nu heel rustig.” Jamal: “Mohamed probeerde ons dingen uit te leggen, maar hij had een eigen taal en die snapten wij niet.” Annelies: “Ik vond het voor de ouders ook heel zwaar. Ze hadden zoveel problemen op te lossen. Ik zag dat ze het moeilijk hadden.”
Hulpverlening over de vloer
Jamal: “We kregen thuisbegeleiding voor Ahlam en hem. We hebben sowieso veel hulp gehad. Mohamed had namelijk veel problemen. Via Lijn 5 (integrale Jeugdzorg, red) kregen we hulp. Eerst allemaal professionals en later kwam Annelies erbij.” Fadma: “We zijn op een gegeven moment met alles gestopt. Het werd te veel. Die mensen kwamen hier naar binnen om alleen maar notities te maken, verder deden ze niets. We moesten ook gewoon koken en voor de kinderen zorgen. Ik wilde alleen nog maatschappelijk werk hier hebben. We waren er klaar mee. Alleen niet met Annelies. Die hadden we hier graag.”Jamal: “Annelies dat was spannend en leuk. Ze heeft een mooie stem en maakte er iets leuks van. Mohamed was ook blij als ze kwam, hij werd rustig. Annelies legt ieder woord uit, wat het betekent. Daar ben ik trots op, vergeet ik nooit.”
Het voorlezen blijft
Annelies: “Ik heb met Mohamed absoluut stappen gemaakt. Er was goed contact tussen ons. Hij kon goed aanwijzen en was veel met mij bezig. En met Ahlam was het weer heel anders. Ik dacht eerst dat het praten bij haar ook lastig ging, maar dat viel mee. Vooral toen ik boekjes voor haar speciaal ging meenemen, veranderde het allemaal.” Ahlam: “Ik kan me dat boekje nog steeds herinneren die Annelies had meegenomen, met allemaal vachten van dieren.” Jamal: “Nadat Annelies weg was ben ik zelf gaan voorlezen. Ik kreeg op mijn kop van haar dat ik dat niet deed, nee serieus, ik vind het ook leuk om te doen nu. Toen zij hier kwam zat ik een beetje vol, was verdrietig en boos door omstandigheden met de familie. Nu heb ik er zin in. Ik ben geboren in Nederland, dus ik ken alle sprookjes! Ik heb op de vrijmarkt op Koningsdag boeken gekocht. Van die hele dikke sprookjesboeken. Daaruit lees ik Ilhem iedere dag iets voor.”
