Als voormalig manager bij HEMA Foundation wist Marloes Bloemert wat haar te doen stond toen ze hoorde over de wachtlijst van de VoorleesExpress Amsterdam-Noord waarop 45 gezinnen stonden. “Binnen no time hadden zo’n 50 collega’s zich aangemeld als vrijwilliger. Inclusief ikzelf. Tijdens werktijd gingen we op pad naar onze voorleesgezinnen.”
Een stichting met inhoud, die zich richt op taal en wiens aanpak ook nog eens bewezen effectief is: het waren voor Marloes Bloemert van HEMA Foundation redenen om een samenwerking aan te gaan met de VoorleesExpress. “We zetten onze kennis, mensen en kanalen graag in voor maatschappelijke stichtingen. Met zoveel energieke jonge medewerkers en zoveel gezinnen op de wachtlijst, was het logisch om te kiezen voor deze samenwerking met de VoorleesExpress.”
Op het podium
Tijdens het intern befaamde HEMA Halfuurtje beklom Marloes samen met een VoorleesExpress-coördinator het podium om haar collega’s warm te maken zich gedurende twintig weken een uur per week in te zetten voor de VoorleesExpress. “Een medewerker die al vrijwilliger bij de VoorleesExpress was, deelde haar ervaringen en dat sloeg aan. Al snel hadden we vijftig aanmeldingen binnen.”
Sam uit Syrië
Zelf ging Marloes ook van start als vrijwilliger. “Met een dochtertje dat ik elke dag voorlees, raakt het thema me persoonlijk: er zijn veel kinderen bij wie thuis niet wordt voorgelezen. Schrijnend. En ik kan daar iets tegen doen. Ik kwam terecht bij een gezin dat drie jaar geleden uit Syrië vluchtte. De vijfjarige Sam kon zich redelijk verstaanbaar maken in het Nederlands maar had moeite met zinsconstructies en voorzetsels. Met nog een kleintje in huis, een baby op komst en de oorlog nog vers in het geheugen, hadden de ouders weinig ruimte om van voorlezen een dagelijks ritueel te maken.”
Lezen en spelen
Marloes vond het in het begin best spannend. “Sam was snel afgeleid maar ik wilde me niet als juf opstellen. Doe-boeken over onderwerpen die hij leuk vindt – helikopters en treinen- bleken uitstekend te werken. We speelden ook spelletjes maar dan altijd met aandacht voor taal. Zo voerden we een nieuwe spelregel in bij Memory: wie een kaartje omdraaide moest eerst vier kenmerken noemen van dat kaartje. Alles om maar met elkaar te praten en de taal te oefenen.”
Zusje
Na een paar weken merkte Marloes dat Sams zinnen en woordenschat beter werden. “Intussen had ik Sams ouders geadviseerd om een oogje in het zeil te houden bij hun jongste: ze praatte amper en doordat ik thuis een kind van dezelfde leeftijd had, vond ik dat opvallend. Ik tipte vader en moeder dat ze in aanmerking konden komen voor voorschool en heb ze zover gekregen dat niet alleen Sam maar ook zijn zusje elke avond voorlazen.”
Zwerfboekenkast
Intussen regelde Marloes bij HEMA dat al haar collega’s soepel aan boord van de VoorleesExpress konden stappen. “Alles om de drempel om mee te doen zo laag mogelijk te maken. We introduceerden een Zwerfboekenkast op het kantoor waaruit iedereen boeken kon pakken om mee te nemen naar het voorleesuurtje. Bespaarde je toch weer een ritje naar de bibliotheek. Pasjes voor de bieb konden bij mij op kantoor opgehaald worden in plaats van bij de locatie van de VoorleesExpress in hartje Amsterdam. Handig voor wie buiten de stad woont. Tijdens lunchsessies werden ervaringen en tips uitgewisseld. Hoe betrek je bijvoorbeeld de ouders van het gezin bij het voorleesmoment?” HEMA Foundation riep overigens ook alle HEMA-klanten op om vrijwilliger te worden. “Waarom je netwerk niet op die manier benutten om een verschil te maken?!”
Inzicht
“Door mijn kennismaking met het gezin van Sam zag ik maar weer eens in dat het niet vanzelfsprekend is om op te groeien in een taalrijke omgeving. En dat gebrek aan aandacht voor voorlezen niet altijd een bewuste keuze is voor ouders. Het leerde me meer onbevangen te kijken naar thema’s en vraagstukken en mijn eigen aannames even in de koelkast te zetten. Dan zie je kansen en mogelijkheden die je anders niet zou zien. Ik verwacht daar in mijn werk binnen de HEMA Foundation de vruchten zéker van te kunnen plukken.”
